วันแรกที่ได้ไปเข้าร่วมกิจกรรมมหาวิทยาลัย (1) อากาศครึ้มๆ เราชอบนะเย็นดี แต่ก็ถือว่าโชคดีที่ฝนไม่ตก ไม่งั้นหนาวตายแน่ ตอนนี้ทั้งดีในทั้งตื่นเต้นที่จะได้มาเรียนในมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงระดับโลกอย่างฮาร์วาร์ด ไม่เคยคิดเหมือนกันว่าคนอย่างเราจะได้มาเรียนกับเขาด้วย ตอนนั้นเกือบจะไม่ได้สมัครแล้วนะเนี่ย
เวลาที่เรียนหนักๆ เดี๋ยวก็มีงานนู่น ควรส่งอันนี้ อาจารย์จะให้ส่งเดี๋ยวนี้ แลปก็ยังไม่เสร็จ พออะไรๆมันรุมเร้าเข้ามาเยอะๆ รู้สึกว่าตัวเองโง่ขึ้นจมเลย แต่ได้อ่านบทความให้ข้อคิดที่ดีมากว่า เวลาเราเป็นนักเรียนเนี่ย รู้สึกโง่ก็ไม่เห็นจะแปลกตรงไหน
ที่ฮาร์วาร์ด และมหาวิทยาลัยดีๆอื่นๆ นักเรียนเถียงอาจารย์ได้ แล้วไม่เป็นไร แถมอาจารย์ยังชอบด้วยซ้ำ แต่ไม่ใช่ว่าเถียงแบบไม่มีเนื้อหา เถียงแบบไม่มีเหตุผล (ซึ่งบางทีเจอเยอะในห้องเรียนมัธยมนะ) ถ้าเราคิดอย่างมีเหตุผลแล้วไม่เห็นด้วยเราก็เถียงได้ ถามได้
ถ้าใครจะซิ่วหรือจะเปลี่ยนสาขาการเรียน เรามักจะคิดกันไม่ตกว่าจะซิ่วดีไม่ดี เราจะตัดสินใจอย่างไรดี ครูม่อนมีหลักการที่ได้จากประสบการณ์ส่วนตัวมาบอกค่ะ ครูม่อนลาออกจากหมอแล้วไปเรียนต่อศึกษาศาสตร์ จากประสบการณ์แล้วต้องถามตัวเองค่ะว่าเป็นคนแบบไหน เป็นประเภท high achiever คือมีความทะเยอทะยานสูง
งานกลุ่มอีกแล้วเหรอ? ทำไมครูต้องสั่งงานกลุ่มอีกแล้ว ขี้เกียจทำแทนเจ้าคนที่อู้ ขี้เกียจนัดนอกเวลาเรียน แต่ว่าคุณครูเขามีเหตุผลดีๆที่จะสั่งงานกลุ่มให้นักเรียนทำกันนะคะ 1. นักเรียนได้”สร้าง”ความรู้เอง หมายถึงว่า มีคำถามให้ช่วยกันคิดช่วยกันทำ แล้วนักเรียนก็ได้เรียนรู้จากการสร้างความรู้เอง
ถึงแม้ว่าครูม่อนจะเป็นคนที่ให้ความสำคัญกับการศึกษามาก และก็เป็นนักการศึกษาซะเองด้วย แต่บางทีก็อดคิดไม่ได้ว่าสังคมเราให้ความสำคัญกับ”การเรียนหนังสือ” มากกว่า “การเรียนรู้” หมายถึงว่า ถ้าใครอยากก้าวหน้า ก็เรียนต่อให้สูงๆ ทั้งๆที่บ่อยครั้ง ในกระบวนการการเรียนหนังสือของเรานั้น
Seminarที่เมืองจีนวันนี้เราคุยกันเรื่องบทบาทของภาษาอังกฤษในฐานะของภาษาที่ไม่ใช่ภาษาแม่ที่มีต่อความเป็นตัวตนของเรา(identity) ได้คุยกับเพื่อนๆนักวิจัยจากหลายๆประเทศพบว่ามีมุมมองที่คล้ายๆกันตรงที่ว่า ในประเทศตัวเองนั้น การที่สามารถใช้ภาษาอังกฤษได้ดี จะมีผลต่อความเป็นตัวตนด้านสถานะทางสังคม เพราะมีผลทำให้ได้งานที่ดีขึ้น ดูมีการศึกษามากขึ้น ในบางประเทศจะถือว่าดูเป็นผู้ดีขึ้นมา ว่างั้นเถอะ ถือเป็นการยกระดับสถานะ
ปัญหาหนึ่งที่ทำให้นักเรียนนักศึกษาบ้านเรามีปัญหาสับสนเรื่องการเลือกคณะมากก็เพราะว่าเรามองการเรียนมหาวิทยาลัยว่าเป็นการเตรียมอาชีพในอนาคต มากกว่าที่จะเป็นการพัฒนาคนให้มีความรู้ให้มีความคิดวิเคราะห์มากขึ้น คือเราจะมองว่าการเลือกคณะคือการเลือกอาชีพไปเลย ซึ่งเป็นสิ่งที่ค่อนข้างแคบ ถ้าเรามาคิดกับสังคมในปัจจุบัน ถามจริงๆเถอะว่า มีนักเรียนอายุสิบแปดสักกี่คนกันที่จะรู้ว่าพอเรียนจบแล้วจะรู้ว่าตัวเองอยากทำงานเป็นอะไร จะมีสักกี่คนกัน ทำได้อย่างดีก็ เดาๆไปเอาตามที่พอสอบได้
English Writing Tips รับความรู้และเคล็ดลับเก่งการเขียนภาษาอังกฤษจากครูม่อน
