คนเราเกิดมาฟังออกทุกภาษาอยู่แล้ว

ก็คงรู้ๆกันอยู่แล้วเนอะว่าถ้าเรียนภาษาตั้งแต่อายุน้อยๆจะมีสำเนียงดีกว่า พูดชัดกว่า ฟังเข้าใจกว่า เมื่อก่อนครูม่อนคิดว่าเป็นเพราะเด็กๆเรียนง่าย อยู่กับภาษาเรื่อยๆก็ซึมซับไปเรื่อยๆจนความรู้ความสามารถเต็มสมอง แต่จริงๆแล้วงานวิจัยพบว่า ตั้งแต่เกิดมาเลย ทุกคนก็มีความสามารถในการแยกเสียงได้ทุกๆเสียง ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่ภาษาที่เคยได้ยินมาเลยก็ตาม แต่ว่าความสามารถนี้จะลดลงไปเรื่อยๆ จนเมื่ออายุประมาณสิบเดือนถึงหนึ่งปีก็จะหายไปเกือบหมด คงเหลือแต่ความสามารถในการแยกเสียงของภาษาที่เป็นสิ่งแวดล้อมของเด็กคนนั้น การทดลองนี้คือให้เด็กอายุต่างๆกันตั้งแต่สองเดือนถึงหนึ่งปี มาลองฟังเสียงที่ไม่ใช่ภาษาของตัวเอง แล้วก็บันทึกว่าเด็กสามารถแยกได้มากน้อยแค่ไหน (ส่วนจะว่าวัดว่าเด็กแยกได้ยังไง ขอไม่อธิบายแล้วกันนะคะ เดี๋ยวจะสับสนกัน ถ้าอยากรู้ไปอ่านบทความต้นฉบับได้คะ) ผลก็อย่างที่ว่าแหละคะ กลายเป็นว่า ไม่ใช่ว่าเด็กเป็นผ้าขาวว่างๆ แล้วเอาภาษาไปเติม แต่เด็กเกิดมาด้วยความสามารถอยู่แล้ว แต่มีการเปลี่ยนแปลงให้เหมาะกับสิ่งแวดล้อม

แล้วเราจะกำจัดความสามารถที่เรามีอยู่แต่เกิดไปทำไมกันนะ ? ก็เพราะว่าคนเราเนี่ย วิวัฒนาการมาให้ทำอะไรให้มีประสิทธิภาพที่สุด อะไรที่ไม่จำเป็นก็ทิ้งไปซะ แล้วโฟกัสเฉพาะสิ่งที่จำเป็นจนเก่ง

แต่ก็ไม่ต้องท้อใจไปนะคะ ถ้าเราอายุเลยมาแล้ว ก็ยังสามารถเรียนการแยกเสียงของภาษาต่างประเทศได้คะ เพียงแต่ใช้เวลานานกว่าเท่านั้นเอง (จะนานแค่ไหน ขึ้นอยู่กับความขยันและต้ังใจของแต่ละคนแล้วนะคะ)

อ้างอิง Werker, J. F., & Tees, R. C. (2002). Cross-language speech perception: Evidence for perceptual reorganization during the first year of life. Infant Behavior & Development, 25, 121-133.