ถึงแม้ว่าหัวข้อที่จะเขียนวันนี้เป็นเรื่องที่รู้อยู่แล้ว แต่บางทีมันก็ทำยากเหมือนกันนะ
ใครๆก็คงเคยได้ยินมาใช่ไหมว่า “อย่าเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับคนอื่น” เพราะจริงๆเราไม่รู้หรอกว่าเขาผ่านอะไรมาแล้วบ้าง เขาต้องทำอะไรแค่ไหนถึงจะมีวันนี้ได้ แต่ในความเป็นจริงแล้ว ทุกคนก็รู้ดีว่ามันเป็นเรื่องปกติของมนุษย์เราอยู่แล้วที่จะเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับคนอื่น
ทำไมถึงเป็นยังงั้นล่ะ ลองคิดดูดีๆก็เห็นว่า การเปรียบเทียบมันเป็นสิ่งที่อยู่ในการเรียนรู้เพื่อเติบโตมาเป็นผู้ใหญ่นี่แหละ ตอนเด็กๆ พ่อแม่ครูอาจารย์ก็สอนให้เราทำอะไรให้เหมือนคนอื่นเขาใช่ไหม เช่น กินข้าวให้เรียบร้อยเหมือนพี่เขาสิ เก็บของให้เรียบร้อยเหมือนเพื่อนๆสิ ทำการบ้านให้เสร็จก่อนมาเรียนเหมือนเพื่อนๆเขาสิ มันเป็นเรื่องปกติอยู่แล้วใช่ไหม ขนาดสัตว์ก็ยังเรียนรู้จากตัวที่เกิดมาก่อนเลยว่าจะทำอะไรอย่างไรให้อยู่รอดได้
ข้อดีมันก็มีอย่างนี้ การเปรียบเทียบที่ดีคือ พอเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับคนอื่นแล้วทำให้เราขยันมากขึ้น ทำให้เราอยากปรับปรุงตัวเองให้ดีขึ้น ทำให้เรามีกำลังใจมากขึ้น ถ้าอย่างนั้นมันก็ดีไป
แต่ส่วนใหญ่แล้วเวลาเราเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับคนอื่น มักจะทำให้เราหมดกำลังใจซะมากกว่า คิดว่า ชาตินี้ก็คงทำไม่ได้เหมือนคนอื่นเขา
แต่ถ้าจะมองดูกันจริงๆแล้ว ความสามารถของคนเราแต่ละอย่างก็เหมือนกับดอกไม้ตูมที่จะค่อยๆบานเหมือนกัน ถ้าเราเพิ่งเริ่มมาตั้งใจเรียนตอนนี้ จะให้เราเก่งสู้คนอื่นเขาในวันสองวันมันจะเป็นไปได้หรือ เราเริ่มช้ากว่า เราก็พัฒนาไปช้ากว่า แต่มันผิดหรือเปล่า ถ้าถามว่าดอกไม้ตูมมันแย่กว่าดอกไม้ที่บานแล้วหรือเปล่า คงไม่มีใครเห็นด้วยหรอก ดอกไม้ตูม เดี๋ยวมันก็บานเหมือนกัน เพียงแต่มันเพิ่งเริ่มเท่านั้นเอง มันก็ต้องใช้เวลาด้วยกันทั้งนั้น
ไม่มีใครที่อยู่นอกกฏของเหตุและผลได้ เราทำอะไรเราก็ได้อย่างนั้น เราอาจจะเห็นว่าเราทำแล้วมันไม่ได้เหมือนคนอื่น แต่จริงๆแล้วบางทีเราก็ลืมไปว่า เราเองเพิ่งเริ่มต้น เราจะไปรู้ได้ยังไงว่าคนอื่นเขาเริ่มทำมาตั้งแต่เมื่อไหร่แล้ว
สิ่งที่ดีที่สุดที่จะทำได้ก็คือ เปรียบเทียบกับตัวเองนี่แหละ ถ้าเราดีขึ้นกว่าเมื่อวาน แค่เพียงเล็กน้อย ก็ถือว่าเราดีขึ้นแล้ว จริงไหมล่ะ?
แต่คนเราก็ต่างจากดอกไม้ตรงที่ว่า เรากำหนดเองว่าเราจะได้เติบโตเป็นดอกไม้บานหรือเปล่า ถ้าเรายังเป็นเพียงดอกไม้ตูม แล้วเราเห็นดอกไม้บานสวยงามเต็มสวนไปหมด เราท้อแท้และคิดว่า ยังไงชาตินี้ก็เป็นดอกไม้บานให้สวยเท่าคนอื่นเขาไม่ได้แล้ว แล้วเราก็แห้งเหี่ยวตายไป โดยที่ไม่รู้เลยว่า ถ้าเพียงแต่เราเป็นเราไปเรื่อยๆ ก็จะถึงเวลาของเราที่เราจะเติบโต งอกงามเป็นดอกไม้บานที่สวยงามและมีคุณค่าได้เหมือนกัน
