เมื่อวานเพื่อนเอาโพสต์เรื่องครูไทยให้อ่าน เลยทำให้นึกขึ้นได้ว่า เรื่องหนึ่งที่ทำให้ระบบการศึกษาบ้านเราพัฒนาได้ช้าก็คือเรื่องระบบครูเนี่ยล่ะค่ะ จำได้ว่าตอนที่ครูม่อนเรียนหนังสืออยู่ อาจารย์ครูม่อนบอกว่าสมัยอาจารย์คนเรียนหนังสือเก่งจะอยากเป็นครูกัน แต่สมัยนี่เหรอ ไม่มีใครเรียนหนังสือเก่งๆอยากเป็นครูกันหรอก ซึ่งมันก็จริงอ่ะนะ ตอนครูม่อนสอบเข้ามหาวิทยาลัย ที่คิดจะเข้าคณะครุศาสตร์ไม่อยู่ในหัวเลย
เรามองความฉลาดได้สองแบบ คือ เรามองว่าเป็นสิ่งที่fixed เปลี่ยนแปลงไม่ได้ หรือเป็นสิ่งที่ปรับปรุงแก้ไขได้ ซึ่งจะมีผลต่อการดำเนินชีวิตของเรามาก มันมีผลต่อการเรียนมากด้วยเหมือนกัน ลองเอามาปรับใช้ดูเฉพาะกับการเรียนภาษาซิคะ เราสามารถตั้งเป้าหมายในการเรียนได้สองแบบ เรียนให้เก่ง
หาคำตอบมานานในที่สุดวันนี้ก็หาเจอ เคยสรุปด้วยประสบการณ์ตัวเองว่า เวลาเราจะตั้งเป้าหมายในการทำก็ตาม โดยเฉพาะการเรียนภาษา ก็ให้ตั้งเป้าหมายให้จนพูดได้คล่อง จนอ่านได้เก่ง แต่เวลาเราฝึกจริงๆ เราอย่าไปคิดถึงความก้าวหน้าของตัวเองมากนักเพราะมันจะทำให้เราหมดกำลังใจ ให้ฝึกไปเรื่อยๆ คือครูม่อนสรุปเอาจากประสบการณ์ตัวเอง
การจะรู้ว่าเราจะเรียนอะไร ชอบอะไร อยากทำอะไร คงไม่ใช่ว่าอยู่ๆก็จะตัดสินใจขึ้นมาได้ หรือว่าจะให้คนอื่นมาชี้นิ้วบอก ไม่ว่าพ่อแม่ ครูอาจารย์ ก็ไม่มีใครรู้จักตัวเราดีกว่าเราเอง แต่ว่าเราเองก็มักจะบอกตัวเองว่า เราไม่รู้จักตัวเองดีพอ
Seminarที่เมืองจีนวันนี้เราคุยกันเรื่องบทบาทของภาษาอังกฤษในฐานะของภาษาที่ไม่ใช่ภาษาแม่ที่มีต่อความเป็นตัวตนของเรา(identity) ได้คุยกับเพื่อนๆนักวิจัยจากหลายๆประเทศพบว่ามีมุมมองที่คล้ายๆกันตรงที่ว่า ในประเทศตัวเองนั้น การที่สามารถใช้ภาษาอังกฤษได้ดี จะมีผลต่อความเป็นตัวตนด้านสถานะทางสังคม เพราะมีผลทำให้ได้งานที่ดีขึ้น ดูมีการศึกษามากขึ้น ในบางประเทศจะถือว่าดูเป็นผู้ดีขึ้นมา ว่างั้นเถอะ ถือเป็นการยกระดับสถานะ
ปัญหาหนึ่งที่ทำให้นักเรียนนักศึกษาบ้านเรามีปัญหาสับสนเรื่องการเลือกคณะมากก็เพราะว่าเรามองการเรียนมหาวิทยาลัยว่าเป็นการเตรียมอาชีพในอนาคต มากกว่าที่จะเป็นการพัฒนาคนให้มีความรู้ให้มีความคิดวิเคราะห์มากขึ้น คือเราจะมองว่าการเลือกคณะคือการเลือกอาชีพไปเลย ซึ่งเป็นสิ่งที่ค่อนข้างแคบ ถ้าเรามาคิดกับสังคมในปัจจุบัน ถามจริงๆเถอะว่า มีนักเรียนอายุสิบแปดสักกี่คนกันที่จะรู้ว่าพอเรียนจบแล้วจะรู้ว่าตัวเองอยากทำงานเป็นอะไร จะมีสักกี่คนกัน ทำได้อย่างดีก็ เดาๆไปเอาตามที่พอสอบได้
“พี่ม่อนคะตอนนี้หนูทุกข์ใจมากๆเลยค่ะ หนูซิ่วแล้วแอดมิสชั่นใหม่และผลแอดมิสชั่นก็ประกาศออกมาแล้วในวันที่ 04-05-54 ที่ผ่านมา หนูไม่ติดสาขาที่หนูต้องการเรียนอีกแล้วค่ะ แต่มาติดอีกสาขาหนึ่งที่ลงไว้สำรองในอันดับที่ 4 ซึ่งตอนแรกก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เพราะมีเพื่อนที่เรียนในสาขาอยู่แล้ว และเห็นว่าเพื่อนเขาเรียนง่ายๆ
ที่ประทับใจมากๆเวลาไปแวะเวียนร้านหนังสือที่เมืองจีน ก็คือ เห็นได้ชัดเลยว่า คนจีนเขาขยันกันมากแค่ไหน ถึงแม้ว่าคนจีนจะบอกว่าตัวเองไม่ค่อยเก่งภาษาอังกฤษ ซึ่งจะว่าไปก็อาจจะจริง ในส่วนที่ว่าเขาไม่กล้าใช้ภาษาอังกฤษในการสื่อสาร ไม่กล้าพูดไม่กล้าคุย แต่ถ้าเรื่องอ่านเรื่องเขียนแล้วล่ะก็เขาเก่งมากทีเดียว ให้อ่านบทความยากๆหนังสือยากๆเขาทำได้แทบจะเหมือนเจ้าของภาษาเลย
English Writing Tips รับความรู้และเคล็ดลับเก่งการเขียนภาษาอังกฤษจากครูม่อน
