ความผิดพลาดอันนึงที่ครูม่อนทำก็คือ หยุดเรียนเพิ่มตอนที่ภาษาอังกฤษดีแล้วในระดับนึง ตอนนั้นก็คือตอนที่อยู่จุฬา คือตอนที่อยู่มอปลายตั้งใจเรียนภาษาอังกฤษมาก พลิกจากห่วยเป็นเก่งเลย แต่พอเข้าจุฬาได้แล้ว ก็ไม่ค่อยได้เรียนเพิ่ม ก็เรียนหมอก็ยุ่งด้วย แต่จริงๆคือ รู้สึกว่าไม่รู้จะเรียนเพิ่มไปทำไหม เราก็สอบได้คะแนนดี อ่านหนังสือภาษาอังกฤษก็ได้แล้ว สื่อสารกับคนอื่นก็ได้แล้ว เลยไม่ค่อยได้สนใจเรียนอะไรที่มันยากขึ้นเท่าไหร่ คือ ก็ฝึกใช้เท่าที่รู้อยู่แล้ว แต่ไม่ได้พยายามทำอะไรที่ยังไม่เคยทำได้ เช่น อ่านacademic paper, เขียนนิยาย, academic writing อะไรพวกนี้
พอตอนเรียนฮาร์วาร์ดเลยรู้เลยว่ามีอะไรอีกเยอะที่เราต้องฝึก คือ ก็รู้นะว่าตอนนั้นwritingเรายังไม่ดีพอ แต่มันไม่รู้จะฝึกยังไง แล้วก็ท้อแท้ด้วย เพราะว่ามันยากอ่ะ แต่พอมามองย้อนกลับไปจากตอนนี้ ก็รู้นะคะว่าอะไรที่เรายังไม่เก่งมันก็ยากทั้งนั้นแหละ ที่สำคัญคือ Never give up
พอไว้เป็นอุทาหรณ์นะคะว่าบางทีอะไรที่มันง่ายไปสำหรับเราแล้ว อาจจะถึงเวลาที่เราต้องก้าวหน้าไปอีกระดับหนึ่งแล้วเหรอเปล่า ทุกวันนี้ข้อมูล ตัวช่วยในการเรียนในการพัฒนาตัวเองนั้นมีเยอะ เรียนไว้ฝึกไว้เยอะๆค่ะ โดยเฉพาะภาษาเนี่ยเป็นอะไรที่ต้องใช้เวลา ถ้าเราคิดว่าเรามีเป้าหมายที่แน่นอน อยากจะไปเรียนไปทำงานเมืองนอกหรืออยู่ไทยแต่ทำงานที่ต้องใช้ภาษาเยอะๆ ฝึกไว้เลยค่ะ จำไว้ว่า ไม่ว่าคุณจะเก่งแค่ไหน ก็ยังเก่งได้ขึ้นอีกเสมอค่ะ
