เวลาเรียนภาษา ต้องเรียนแกรมมาไหม
ปกติเวลาที่เราเรียนภาษาใหม่ เรามักจะพยายามเลียนแบบการเรียนตามธรรมชาติของเด็ก มีนักการศึกษาหลายคนที่คิดว่า ในเมื่อเวลาเด็กเล็กๆเริ่มเรียนภาษา ก็ไม่เห็นจะต้องใช้คำอธิบายแกรมมาสักเท่าไหร่ ก็สามารถพูดได้ถูกต้อง ฉะนั้นถ้าเราเรียนภาษาต่างประเทศก็น่าจะไม่จำเป็นต้องอธิบายแกรมมาให้มากนักก็ได้ เน้นการทำซ้ำๆและการเลียนแบบก็พอ ซึ่งดูๆก็น่าจะสมเหตุสมผล แต่ลองมาคิดดูดีๆซิว่า ถ้าเราเอาวิธีการที่เด็กเรียนภาษาแม่ มาเปรียบเทียบกับวิธีที่เด็กหรือผู้ใหญ่เรียนภาษาที่สองตรงๆ มันจะเป็นการเปรียบเทียบที่สมเหตุสมผลหรือ? ตอนเป็นเด็กๆ จะยังไม่มีความสามารถในการคิดถึงอนาคตหรือสิ่งที่เป็นนามธรรม ความสามารถพวกนี้จะเริ่มพัฒนาช่วงวัยรุ่น จนถึงผู้ใหญ่ ซึ่งเมื่อเป็นอย่างนี้ เราก็เห็นได้ว่าความสามารถทางความคิดของเด็กและผู้ใหญ่นั้นไม่เหมือนกัน การที่เอาวิธีที่เด็กเรียนภาษามาเปรียบกับวิธีที่ผู้ใหญ่เรียนตรงๆนั้นก็คงไม่ได้ นักภาษาศาสตร์ เช่น Ausubel เห็นว่า ผู้ใหญ่สามารถได้ประโยชน์จากการอธิบายแกรมมาในการเรียนภาษาต่างประเทศได้
บทเรียนชีวิตต้องเรียนด้วยตัวเอง
คนเรานี่แปลกนะคะ บางครั้งใครพูดอะไรเราก็ไม่เชื่อ เมื่อเรายังเด็ก เรามักจะไม่เข้าใจว่าผู้ใหญ่เขาพูดถึงอะไรกันแล้วเราก็มักจะไม่ฟัง เราคิดว่าเรารู้ดีกว่า ตอนก่อนม่อนสอบเข้าคณะแพทย์ ก็มีลูกพี่ลูกน้องเคยเล่าให้ฟังเหมือนกันว่าเรียนหนักแค่ไหน และถ้าไม่ชอบจริงมันจะทรมานแค่ไหน แต่เราก็คิดว่า เรารู้จักตัวเองดี เราน่าจะเรียนได้ โดยไม่ได้คำนึงถึงว่าเราอยากเป็นหมอจริงๆหรือเปล่า ช่วงนี้ ม่อนได้ใช้ชีวิตร่วมกับน้องๆที่มีอายุน้อยกว่าม่อนค่อนข้างบ่อย หลายครั้งที่เขามักจะไม่เข้าใจในความคิดหรือการตัดสินใจของม่อน ด้วยความที่เป็นครู ม่อนก็มักจะอยากอธิบายให้เข้าใจ อยากจะแนะนำ แต่ในไม่ช้าม่อนก็รู้สึกได้ว่า บางสิ่งบางอย่าง พูดไป น้องๆก็อาจจะไม่เข้าใจ เหมือนที่เมื่อก่อนเราเองก็ไม่เข้าใจผู้ใหญ่เหมือนกัน เลยต้องปล่อยวางว่าบทเรียนบางอย่าง ก็ต้องให้เขาเรียนรู้ด้วยตัวเองถึงจะดีที่สุด
โยนสิ่งที่เคยรู้มาเกี่ยวกับ “วิธีการเรียนที่ดี” ทิ้งไปเลย
วันนี้ได้อ่านบทความที่น่าสนใจมาก คือ Forget What You Know About Good Study Habits (ตามไปอ่านได้ที่ http://www.nytimes.com/2010/09/07/health/views/07mind.html ) ซึ่งเขาเสนองานวิจัยใหม่ๆที่ท้าทายความเชื่อเรื่องวิธีการเรียนที่เราเชื่อๆกันมา เช่นว่า เวลาอ่านหนังสือควรอ่านที่ใดที่หนึ่งเพียงที่เดียวแล้วจะจำได้ดีกว่า แต่ในงานวิจัยพบว่าพอทดลองให้นักเรียนท่องในสองห้อง กลับจำได้ดีกว่านักเรียนที่ท่องสองรอบในห้องเดียว แม้แต่ความเชื่อที่เชื่อกันมากในวงการการศึกษาว่า นักเรียนแต่ละประเภทจะมีความถนัดต่างกัน เช่น บางคนเป็น visual learner คือ
คิดต่างกัน แต่ไม่มีใครผิด
ตอนนี้ม่อนได้ทุนมาเรียนที่เมืองจีน ที่หอที่มาอยู่นี่เป็นนักเรียนต่างชาติที่ได้ทุนมาเรียนทั้งสิ้น มาจากหลายๆที่ ทั้งเอเชีย แอฟริกา ยุโรป อเมริกาเหนือ และอเมริกาใต้ การได้เจอคนต่างๆชาติเยอะๆก็สนุกดี เพราะม่อนมองว่าเราได้เรียนรู้อะไรจากเขาเยอะ ความที่แต่ละคนเติบโตมาในสิ่งแวดล้อมและวัฒนธรรมที่ต่างกันมาก ทำให้มีอะไรที่ต่างกันเยอะ โดยเฉพาะแนวความคิด หลายๆคนอาจจะรู้สึกว่าลำบากที่ต้องมาเจอคนที่มีความคิดเห็นต่างกันมากๆ และทำอะไรไม่ค่อยเหมือนกัน ตอนม่อนเองเด็กๆก็รู้สึกอย่างนั้นเหมือนกัน แต่สิ่งที่ทำให้ม่อนเปลี่ยนมุมมองได้เยอะก็คือ การไปเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนAFSที่นอร์เวย์ การไปAFSมันดีกว่าการไปเรียนภาษาอย่างเดียวตรงที่ว่า AFSจะมุ่งเน้นปลูกฝังให้เราเรียนรู้วัฒนธรรมของที่ที่เราไปอยู่ เขาจะสอนตลอดว่าเข้าเมืองตาหลิ่วต้องหลิ่วตาตาม และสอนให้เราเห็นความแตกต่างของแนวความคิดหลายๆอย่างที่แฝงอยู่ในวัฒนธรรมและความเป็นอยู่ในชีวิตประจำวัน ตอนที่อยู่ที่นอร์เวย์ม่อนก็รู้ว่าเราได้ซึมซับแนวความคิดและประสบการณ์ในการเจอคนต่างวัฒนธรรมไว้เยอะมาก ที่สำคัญคือ มันสอนไม่ให้เราไปตัดสินคนจากสิ่งภายนอก
